Cees Berg
(1918 - 1991)

Boven: Cees Berg, bijna een halve eeuw
"het gezicht" van de NDR.

Onderstaand In Memoriam is overgenomen uit het tijdschrift
'Paardensport in Ren en Draf' nr. 91 van 28 november 1991
Auteur: John Brandsen

Titel: Een PR-man van onschatbare waarde

Vorige week woensdag is in een ziekenhuis in Den Haag Cees Berg gestorven, op 73-jarige leeftijd. Hij was twee maanden geleden ziek geworden en opgenomen, weliswaar intussen nog een week thuis geweest maar zijn zwakke gezondheid bleef reden tot grote bezorgheid geven en het bericht van zijn overlijden kwam niet als een verrassing. Dat bericht betekende het definitieve einde van een tijdperk, waarin Cees Berg zondermeer het gezicht van de Nederlandse draf- en rensport is geweest.

Bijna vijftig jaar geleden, op 1 juli 1943, trad Cees Berg in dienst van de NDR (indertijd Centraal Bestuur Draf- en Renwezen). Hij zou er zijn hele verdere loopbaan blijven. Hij woonde toen nog in Beverwijk, waarvan de kortebaan altijd een zwak plekje in zijn hart heeft behouden. Hij was er ook enkele jaren secretaris van de plaatselijke KB-vereniging. Cees was journalist geweest bij de Kennemer Courant, maar moest op zoek naar een nieuw baantje omdat de krant weggesaneerd was. En hij maakte deel uit van een milieu, waarin de drafsport een grote plaats innam. Cees was immers niet de enige in het gezin Berg, die een rol in de sport gespeeld heeft.
(Webmaster: Zijn broer Jan Berg vervulde een belangrijke rol in het bestuur van de Beverwijkse KB-vereniging en hij was jarenlang voorzitter van de landelijke KB-Bond. Zus Rie Bonarius-Berg was penningmeester bij de Alkmaarse PSV Vooruit.)

In de eerste jaren werkte hij op de afdeling Drafwezen, niet alleen op kantoor maar ook in de buitendienst; op de banen vervulde hij zo'n beetje alle functies en al jong werd hij - onder protest, zoals hij onlangs vertelde - als comitélid ingeschakeld. Voor de keus gesteld om een leidende functie binnen het Drafwezen te vervullen of de afdeling PR onder zijn hoede te nemen sprak hij zijn voorkeur voor de PR-taak uit. Dat bleek een uiterst belangrijk moment in zijn carrière en in de geschiedenis van de Nederlandse draf- en rensport.

Initiatieven
Cees Berg was niet theoretisch geschoold in het PR-werk, maar hij combineerde een enorme kennis en liefde voor de sport met een gevoel voor dat werk. Hij werd op een natuurlijke wijze de vraagbaak voor de vaderlande pers, legde internationaal vele contacten en ontwikkelde een eindeloze reeks initiatieven, waarbij hij ver boven de grens van zijn eigenlijke werkzaamheden uitsteeg. Het duurde niet lang voordat hij met zijn conscientieuze opstelling tegenover de sport, deelnemers en pers in binnen- en buitenland een enorm prestige had opgebouwd. Daarmee kon hij dingen gedaan krijgen waar anderen nauwelijks aan durfden te denken. Hij leverde zijn aandeel in het tot stand komen van de traditie van de Gouden Zweep. Hij creëerde een magazine, Draver en Volbloed, waarmee hij in feite de bodem legde onder het idee van het huidige Paardesport in Ren en Draf. Draver en Volbloed maakte hij vrijwel alleen. Hij vertegenwoordigde Nederland bij alle grote gebeurtenissen in het buitenland en deed dat op een manier, die zowel bij het thuisfront als bij de gastheren altijd bijzonder in de smaak viel: de buitenlandse trips in de periode van Hairos II, Europese kampioenschappen in de tijd dat het nog complete toernooien waren, enzovoorts. Hij zorgde bij de grote internationale koersen in feite voor de buitenlandse deelnemers. Ik herinner me dat een oud-bestuurslid van de NDR naar aanleiding van een gesponsorde (Ladbroke) Grote Prijs der Lage Landen zei: "alles was goed aan de koers, behalve de naam; dat had 'Cees Berg Grote Prijs der Lage Landen' moeten zijn."

Een van zijn creaties mag in het bijzonder genoemd worden: de Dag van het Paard. Hij zette het jaarlijkse paardenfestijn op Duindigt op poten, was jarenlang niet alleen verantwoordelijk voor de organisatie, maar had onder andere door zijn microfoonwerk ook op de dag zelf een groot aandeel in het succes. De manifestatie heeft model gestaan voor veel soortgelijke happenings, binnen en buiten de sector.

Decorum
Cees Berg had altijd een groot gevoel voor decorum, over wat kon en wat absoluut niet kon. Hij heeft nog eens Vrij Nederland gehaald voor zijn mening over kledij van journalisten. Daarmee vertegenwoordigde hij geen meerderheidsstandpunt. Het deed niets af aan zijn grote populariteit bij de stropdasloze meute.

Zwakke gezondheid
Het wonderlijkste bij zo'n indrukwekkende loopbaan is, dat Cees nooit over een sterke gezondheid beschikt heeft. Vrij jong belandde hij wegens een tuberculeuze aandoening zelfs enige tijd in een sanatorium, waardoor hij ruim een jaar uitgeschakeld was. Hij leed een leven lang aan suikerziekte. Maar het leek alsof hij wat dat betreft boven de gewone regels stond, dat hij dacht dat als hij zich maar niets aantrok van alle regels van doktoren, die het goed met hem meenden, de ziekte hem een beetje zou vergeten. Goed beschouwd heeft hij gelijk gekregen. Alles bij elkaar heeft hij maar heel weinig verstek moeten laten gaan.

Pensioen
Acht jaar geleden werd hij bij de NDR gepensioneerd. Mogelijk hebben sommigen pas daarna begrepen, wat voor een groot gat daarmee ontstond. Cees werd gehuldigd, met in begrip van een koninklijke onderscheiding waar hij zeer veel prijs op stelde, op een receptie waarbij alle geledingen van de draf- en rensport acte de presence gaven. Cees kreeg daarbij het woord en hield een indrukwekkend betoog over alle ontwikkelingen die volgens hem niet goed waren. Ook in dat opzicht kreeg hij inmiddels voor een groot deel gelijk. Weliswaar was Cees sinds die voor hem ongetwijfeld moeilijke dag ambteloos burger, maar dat betekende niet dat hij niets meer omhanden had. Hij bleef de koersen van nabij volgen, kwam nog op bijna alle westelijke meetings en werkte tot voor kort nog geregeld voor De Telegraaf. Zelfs een sterk teruggelopen gezichtsvermogen kon hem niet afstoppen, zijn formidabele persoonlijkheid stond boven dat soort alledaagse ongemakken. Een van de eerbewijzen die hem in zijn nadagen nog ten deel vielen was een persprijs, uitgeloofd door de belangenverenigingen in de rensport, wegens zijn werk voor De Telegraaf. Hij was geen echte kenner van de rensport, maar hij zorgde ervoor dat hij te weten kwam wat hij nodig had. Voor die toewijding werd hij geëerd.

Enkele van zijn vrienden hebben een paar jaar geleden geprobeerd hem aan te zetten tot een geschiedschrijving, maar voor zover bekend is het er nooit van gekomen. Spijtig, want hij zou voor het vastleggen van een halve eeuw drafsport de ideale man geweest zijn.

Op zijn verzoek heeft de begrafenis vorige week in besloten kring plaatsgevonden. Met zijn dood is een man verdwenen, die voor de sport van onschatbare betekenis is geweest.

(einde In Memoriam door John Brandsen)

Persoonlijk herinneringen
aan Cees Berg

door Hans Sinnige
in zijn Column in het blad Draf&Rensport nr. 30 van 26 juli 2023,
32 jaar later!

Deze week viel in een gesprek met een kritische en wat oudere lezer de naam van Cees Berg. Deze lezer vond dat er in relatie tot de onlangs verreden 65e editie van de Grote Prijs der Lage Landen best wat meer aandacht besteed had mogen worden aan de rijke historie van deze koers. Daar is wat voor te zeggen, maar tegelijkertijd is er ook wat tegenin te brengen. Dat laatste deed ik. Door nadrukkelijk stil te staan bij hoe mooi en groots het `vroeger' allemaal was, wordt ook pijnlijk duidelijk dat de editie van 2023 nogal uit de toon viel. De paarden, die dit jaar deelnamen, zien we meerdere malen per jaar tegen elkaar in actie in Wolvega, in hele normale koersen voor de topklasse die dan vaak ook nog eens hoger gedoteerd zijn dan de laatste Lage Landen. De tijd dat de Europese toppaarden en hun trainers en rijders de reis naar Duindigt maken is voorbij. Dat dit vroeger wel gebeurde had niet alleen te maken met de status van de Lage Landen en het veel hogere prijzengeld, maar ook met het werk dat achter de schermen werd verricht door Cees Berg. Hij was jarenlang de PR man van de NDR, een functie die met zich mee bracht dat Berg de internationale contacten onderhield en er tevens voor zorgde dat we in de nationale media een prominente plaats hadden. Zelf schreef hij jarenlang voor De Telegraaf, ook nadat hij in 1983 afscheid had genomen bij de NDR.

In die latere periode leerde ik Cees Berg persoonlijk kennen. Aan het eind van de jaren '80 begon ik als journalist en kort daarna ook als speaker. Ik woonde toen in Scheveningen en reed op koersdagen vaak met de wedstrijdsecretaris van die dag mee naar de koersen in Hilversum. Ik stapte in bij het kantoor van de NDR, waar de spullen, die mee moesten naar de koers werden ingeladen. Daarna reden we door naar het appartement waar Cees Berg woonde en haalden we hem op. Cees had suikerziekte en dat had zijn gezichtsvermogen aangetast. Hij zag ondanks zijn kenmerkende grote zwarte bril bijna niets meer. Op de tast en vooral op zijn gevoel vond hij altijd moeiteloos zijn plek voorin de auto. Daar nam hij plaats en vrijwel meteen stak hij zijn eerste sigaret op. Al rokend en pratend kwamen we aan in Hilversum, waar hij plaats nam op een bank in de sociëteit. Daar zat hij de hele avond, onder het genot van een sigaret en een glaasje jenever dat uiteraard steeds op tijd werd bijgevuld. Om zijn suikerniveau op peil te houden nam hij af en toe een suikerklontje. Hij was op die avonden ook in dienst van De Telegraaf. De koersen zien lukte hem niet, maar wij waren als collega's nooit te beroerd om dat wat wij hadden gezien in een paar zinnen samen te vatten. Cees had daar genoeg aan, hij belde vervolgens met de afdeling Steno van De Telegraaf en sprak zijn verslag van die avond in. Een dag later stond het één op één in de krant. Ook toen was hij nog van grote waarde voor onze sport.
Uiteraard werd hij 's avonds, voordat wij terugreden naar het kantoor, thuis voor de deur afgezet. De wedstrijdsecretaris, die meestal dienst had in Hilversum, gebruikte in tegenstelling tot de collega's, die bij de NDR in vaste dienst waren, zijn eigen auto voor de ritjes naar de baan. Ik vergeet nooit meer de dag dat hij, na een familievakantie in Frankrijk, eerst mij en later Cees Berg oppikte. Terwijl we op weg waren naar Cees vertelde hij mij dat hij net terug was van de garage. Zijn auto was net nieuw en toen hij met vrouw en kinderen op de Route du Soleil een cassettebandje in zijn radio wilde doen lukte dat niet. Het ding wilde er niet in, wat hij ook probeerde. In de garage bleek waarom. Cees Berg had in de weken ervoor de gleuf van de cassetterecorder blijkbaar aangezien voor de asbak en had daar zijn vele peuken ingedrukt.

De lezer waarmee ik sprak had terecht bewondering voor hetgeen Cees Berg in al die jaren heeft betekend voor de sport. Daarom is het op zijn minst opvallend dat Cees in het uitgebreide NDR Archief op de gelijknamige website alleen in een paar bijzinnen ter sprake komt. De man had een eigen hoofdstuk verdiend, maar daarvoor is het nog niet te laat.

(einde column Hans Sinnige)

Webmaster: de heren hebben helemaal gelijk! Cees Berg verdient een eigen pagina. Gelukkig heeft Peter van Betten ooit een inhoudsopgave van het vakblad gemaakt vanaf de jaren 40 van de vorige eeuw, ook te vinden op deze website. Daar vond ik het nummer met het bovenstaande In Memoriam: nr 91 uit 1991. Op mijn zolder kan ik dat krantje snel vinden, want ik heb ze nog allemaal, op volgorde. Dan de tekst scannen, zes fotootjes erbij en Klaar is Cees!!

Cees Berg op de foto:

Boven: Ereronde van Quicksilver S met Jan Wagenaar jr.
na het winnen van de Gouden Zweep 1962.
Cees Berg (links) voert de regie.

Boven: De winnaars van het Elite Rennen 1955 in Gelsenkirchen:
Mac Kinley en Martin Vergay bij de huldiging, dan v.l.n.r. Cees Berg (NDR),
Arie Bakker (Hof van Holland), Betsie Vergay en de voorzitter
van de Duitse Bond (Gelsenkirchen). Cees Berg ging bij zulke
gebeurtenissen altijd mee voor zijn internationale contacten.
Hij steunde ook zijn deelnemende landgenoten met de
paperassen e.d.

Boven: Cees Berg: geen berg te hoog, alles onder controle.

Boven: De door Cees Berg enkele jaren georganiseerde Dag van het Paard
trok veel publiek en was pure promotie van onze sport, vermengd met
andere disciplines. Zelfs op het middenterrein (rechts) moesten
tribunes worden bij geplaatst.

Boven: De gebroeders Jan (links) en Cees Berg
bij een keuring van de baan in Beverwijk.
Jan als voorzitter van de baanvereniging,
Cees als NDR-gevolmachtigde.
Tussen hen in hangt het schietlood
voor de finish.

Ook de 1 jaar jongere broer van Cees, Jan Berg, heeft
een eigen pagina op deze website gekregen. Click hier